《同祝鸣和赋长歌赠方思道》拼音版

明代顾璘

tóngzhùmíngzhǎngzèngfāngdào--lín

shīrénshàngwéilíntuōlüègōngmíngqīnghànzhúyǒushíyǐnjīnménpiēshìyúnyōu

tánglíngshānrénshǎogōngshīfēngyúnwànbiànhánjīngdōngnánmíngshèngshùhuàfèishēngshén

kuángyóuxiáxiǎobǎizuìxǐngzhǐzài西lánfānshìxióngwànrénguānzhěqiángjǐnchēngměi

zuóxiāozuìhòubàoguǐguàiduōjīngbīnfēnyuètiānzhōngténgjiāngtuó

kànjūngōngshīchéngqiānyánchǐcáijiùjiàcáoliúzhíshūháotūnyuánbái

héngjuéhǎimíng鸿hóngláofēiyàn西dōngjīnniántàiyuèdēngguānpiānshīquèdōngméngfēng

guīláiguòhángliúxiǎocǎodùnjuéfēnghuādòngliúzǎoshuāikuìnéngǒuxuèyánzhǎnggǎo

顾璘简介

唐代·顾璘的简介

顾璘

顾璘(1476~1545)明代官员、文学家。字华玉,号东桥居士,长洲(今江苏省吴县)人,寓居上元(今江苏省南京市),有知人鉴。弘治间进士,授广平知县,累官至南京刑部尚书。少有才名,以诗著称于时,与其同里陈沂、王韦号称“金陵三俊”,后宝应朱应登起,时称“四大家”。著有《浮湘集》、《山中集》、《息园诗文稿》等。其曾评注杨士弘《唐音》。

...〔 ► 顾璘的诗(1250篇)